Patron onu evladı gibi seviyormuş

Çalıştığım atölyede kadınlar aralarında konuşuyorlardı. Bir kadın arkadaş kardeşlerinin tekstil atölyesi açtıklarını kendisinin de işten çıkıp kardeşleriyle çalışacağını anlatıyordu. Patronla konuştum çok üzüldü, gözleri doldu, diyor. Seni çok seviyorum evladım gibi görüyorum, demiş.

9 yıldır benim yanımdasın, senden çok memnunum işten çıkman çok zoruma gidiyor, demiş. Ben de madem üzülüyor, kendisi çıkartmış gibi yapıp tazminatını ödesin, dedim. Ne tazminatı benim sigortam yok, dedi. Çok şaşırdım patron onu evladı gibi görüyormuş ama evladının geleceğini hiç düşünmemiş. Baban hayırsızmış, dedim. Ben birşey demedim o da sigorta yapmadı ama bana hep iyi davrandı, diyerek pek laf söyletmedi.

Ne diyelim patronların sevdiği işçi tipidir böyleleri. Sadık, çalışkan ama hak aramayan aza kanaat eden, çalış denilince gece gündüz çalışan ama ne verilirse kabul eden… Böyle olmamak gerekir sorgulamak, hak aramak, sınıf bilincinin olmazsa olmazıdır. Biz hakkımızı aramazsak kendiliğinden vermezler çünkü onların doğasına aykırı. Onlar saflarını seçmiş bizleri sömürüyorlar, biz de hakkımızı aramalı kendi safımızı belirlemeliyiz.