Okur mektubu: “Yozlaşmaya karşı çözüm sınıfsal örgütlenmede”

Kapitalist düzende yozlaşma bir istisna değil, bizzat kuraldır. Bugün toplumun her alanında gördüğümüz çürüme -siyasetten sendikalara, medyadan toplumsal ilişkilere kadar- bu düzenin mantığından doğar.

Yozlaşma bir “ahlak sorunu” değil, sınıfsal bir meseledir. Kapitalizmin varlığını sürdürmesinin yolu toplumu çürütmekten, bireyleri yalnızlaştırmaktan, dayanışmayı parçalamaktan geçer.

Kapitalizm, insanın ruhuna değen her şeyi parçalar ve pazara çıkarır. Bir dostluğun sıcaklığını, bir ağacın gölgesini, bir şiirin dinginliğini bile metalaştırır. “Her şeyin bir fiyatı vardır” diyerek, değeri etik ve estetikten değil, etiketten ölçer. Para ve kâr; dostluk, sanat, doğa, bilgi gibi değerlerin önüne geçer. İnsan ilişkileri araçsallaşır; arkadaşlıklar, hatta aile bağları bile ekonomik hesaplara tabi tutulur.

Tüketim kültürü bu düzenin tapınağıdır. Vitrinler ikon, markalar ilah, reklamlar vaazdır. İnsanlar artık emeğiyle değil, cebindeki kredi kartının limitiyle ölçülür. “Sahip olmak” var olmanın yerine geçirilir.

Kapitalizmin kalbi kısa vadeli atar. Bugünün kârı uğruna yarının ormanını, nehrini, çocuğunu bile gözden çıkarır. Gelecek yoktur; yalnızca hızla tüketilen bir “şimdi” vardır. Toplum, kendi mezar taşına kâr hanesi kazıyan bir muhasebeciye dönüşür.

Bu düzenin en ağır yükünü işçiler taşır. Üretimin gerçek aktörü olan işçiler, yoksulluğun dar sokaklarında varlık-yokluk savaşı verir. Maden ocaklarında göçük altında, orman yangınlarında, fabrikalarda, tersanelerde iş cinayetleriyle toprağa düşenler onlardır. Kapitalizm için işçi, kârın harcanabilir malzemesinden ibarettir.

Bu yüzden yozlaşmaya karşı gerçek çözüm, bireysel ahlak öğütlerinde değil, sınıfsal örgütlenmede yatıyor. Kapitalizmin çürüten mantığına karşı, işçi sınıfının örgütlü gücü tek panzehirdir. Dayanışma yeniden filizlendiğinde, üretim ve yaşam işçinin ellerinde yeniden şekillendiğinde, hem yozlaşmanın hem de sömürünün kökünü kurutacak tek yol açılacaktır: işçilerin kendi iktidarı.

Metal işçisi Yılmaz