Bir metal işçisinden çocuk işçiliği ve iş cinayetleri üzerine

Bazen bazı haberleri okuduğumda, çocuk yaşlarda işyerinde oynadığımız tehlikeli oyunlar aklıma geliyor. O zamanlar bizim için bunlar sadece eğlenceydi. Şans işte; o tehlikeli oyunların hiçbirinde bana bir şey olmadı. Ama bugün düşünüyorum da, aynı şeylerin bizim başımıza gelmemesi yalnızca bir tesadüfmüş.

O günlerde oynadığımız oyunlardan bazılarını anlatmak isterim; çünkü hepsi de sonucunda ağır bedeller doğurabilecek türden tehlikeli hareketlerdi. Mesela bir rulmanı bir tornavidaya geçirip yüksek basınçlı hava tabancasıyla döndürürdük. Rulman öyle bir hızlanırdı ki, yere bıraktığımızda kıvılcım saça saça ilerler, duvara çarptığında betonda bile ciddi bir göçük bırakırdı. Şimdi düşünüyorum da… Ya o rulman sekip bize gelseydi? Ya yakındaki argon ya da diğer parlayıcı tüplere denk gelseydi? Ya da biri oradan geçerken bacağına, ayağına, gövdesine çarpsaydı… Sonuçların ne olacağını artık çok daha iyi biliyorum.

Bir diğer oyunumuz da metal kesme uçlarıyla yaptığımız “düdüklerdi.” Karbür uçlu cıvata deliğinden ince bir çubuk geçirir, yine yüksek basınçlı hava ile döndürürdük. Çıkan ses hakem düdüğünü andırırdı; bu bize büyük bir mutluluk verirdi. Öğle yemeğine giderken birbirimize haber vermek için böyle bir yöntem geliştirmiştik. Ama o karbür ucu dengede tutamazsan, parmak uçlarını parçalayabilecek bir kesiciydi. Daha bunun gibi saymakla bitmeyecek tehlikeli oyunlarımız vardı. Makinede çalışan arkadaşımızı korkutmak için sac tenekelere vurur, dikkati dağılsın diye el kol şakaları yapardık.

Bu satırları okuyanları duyar gibiyim: “Arkadaş, insan bunları neden yapar? Kafanız çalışmıyor muydu?” Evet, çalışmıyordu… Çünkü çocuktuk. Amacımız; geçim sıkıntısı içinde, omuzlarımıza yüklenen sömürü düzeninin beklediği kârı artırmak değil, sadece oyun oynamaktı. Çünkü biz çocuktuk. Bu durum bizim acizliğimizi değil, kapitalizmin vahşiliğini gösterir: Öğrenmesi, okuması, eğlenmesi ve sosyal bir çevre kurması gereken çocukların emeği sömürülüyordu.

Bir insanın kalifiye bir eleman olabilmesi için en az 25 yaşına kadar öğrenerek, deneyim kazanarak yetişmesi gerekir. Çocuk işçiliği ise bu süreci tamamen yok eder. Çocuklar çalışmak için değil, çocukluklarını yaşayabilmek için vardır.

Bir metal işçisi