Dersimiz propaganda: Barış süreci ve söylem üzerine

İstanbul 12. Ağır Ceza Mahkemesi, 8 Haziran 2009 tarihinden itibaren geçerli olmak üzere, Günlük Gazetesi’nin 1 ay süreyle kapatılmasına hükmetti. Terörle Mücadele Yasası’na dayandırılan bu karar, gazeteyi “terör örgütünün propagandasını” yapmak suçundan mahkûm etti.

Örgüt ve propaganda sözcüklerini tanımlayan terör kavramı, kararın içeriğindeki gülünçlüğü bir nebze olsun hafifletip üzerine düşünülmeye değer hale getirmiş gibi gözüküyor.

Zira yıllardan beri Kürt Halkını inkâr ve imha yoluyla sindirmeye çalışan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin -ki kendisi de kelimenin gerçek anlamıyla bir örgüttür- uyguladığı politikaların “Türklük propagandası” olmadığını iddia etmek oldukça zor. Türkleştirilen ya da yerinden edilip, yok edilen Kürt Halkının örgütlenmesi, bu yolla kendi kültürünün ve yaşam biçiminin korunması ve devamlılığını sağlayacak propaganda araçlarını yaratması terörize edici bir durum mudur?

Bu soruya verilecek yanıtı, benzer gerekçelerle kapatılan onlarca gazete, hâlâ güncelliğini koruyan “parti kapatma” tartışmaları ve operasyon haberleriyle beslememiz mümkün. Ancak esas mesele, kapitalizmin doğasıyla doğrudan ilintili “barış” algısının tartışmaya açılmıyor olması.

Nasıl ki, İsrail barış sürecini Yahudi yerleşim birimlerinin inşasını hızlandırmak, Filistin’in insansızlaştırması sürecini gizlemek ve bir sonraki operasyon dalgasına kadar dünya kamuoyundaki imajını tazelemek için bir araç olarak kullanıyorsa; Türkiye Cumhuriyeti Devleti de, barış sürecini, inkâr ve imha politikalarının devamlılığını sağlamak için kullanıyor.

Yakın zamanda, Alman Yüksek Mahkemesi’nin Türkiye’den giden Kürt sığınmacılar için verdiği “geri dönün, orada Kürtlere yönelik baskı ve ayrımcılık yok” kararı da devletlerarası ve devletler üstü “işbirliği” ve “eşgüdümü” açıkça gözler önüne sermekle kalmıyor, aynı zamanda birbirine benzeyen “barış süreçlerinin,” son tahlilde, dünya halklarının çıkarına olmayacağının da işaretini veriyor.

Yazan: Barış Sansar (27 Haziran 2009)