Kara gün dostu İsrail

Son beş yılda Ortadoğu’da meydana gelen altüst oluşlar, bölgesel savaş ve devrimler emperyalizmin Ortadoğu’daki başat iki ülkesini (İsrail ve Türkiye) yakınlaşmaya zorluyor. Elbette ki bu yakınlaşma ve yeniden ortaklık emperyalizmin çıkarları doğrultusunda olacak. Olmak zorunda.

İkinci Dünya Savaşı’nın bitiminde yeniden yapılanan emperyalist kapitalizmin Ortadoğu’yu denetim altında tutma, bölünmüş 200 milyonluk Arap halklarının ve emekçilerinin zor yoluyla baskılanması için kurduğu ve bir nevi karakol işlevi gören korsan-terörist devlet İsrail ile ’50’li yılların başında NATO üyesi olan, yoğun Müslüman nüfusa sahip, emperyalizmin sopayla yaptıramadığını rıza yoluyla gerçekleştirmesinin aracı işlevi gören Türkiye’nin arasının 2010 yılında bozulması en çok emperyalizmi rahatsız etmişti. 2013 yılında Obama’nın öncülüğünde gerçekleşen diyalog süreci tam istenilen düzeye gelememişti. Özellikle son üç yılda gerçekleşen Mısır’daki darbe, Suriye’deki gelişmeler ve Rusya ile olan husumet gibi gelişmeler, zaten ekonomik olarak ilişkilerin hiçbir zaman kesilmediği İsrail ile politik arenada yan yana gelme zemini oluşturdu.

Mavi Marmara’yla başlayan ayrılık rüzgarları Ortadoğu devrimci sürecinin getirdiği fırtınayla tersine döndü. Bu iki ülke varlık nedenlerini hatırlayarak “geçmişte yaşanan olumsuzlukları” bir kenara itme derdine girmiş durumda. Bu amaçla Dışişlerinin müsteşarlık düzeyinde İsrail ile yürüttüğü kimi zaman gizli kimi aman açık görüşmeler her ne kadar iktidar, bu yakınlaşmaya tabandan bir tepkinin geleceğinden korksa da artık saklanamıyor.

Siyasi ilişkiler gerilemiş olsa da, ne Davos ne de Mavi Marmara, 1996 yılında serbest ticaret anlaşması imzalamış bu iki ülkenin iktisadi ilişkilerinin gerilemesine yol açtı. İktidarın “Filistin halkının yanındayız” söyleminin bir karşılığının olmadığı ayan beyan ortada. RTE’nin konuyla ilgili son söylemi şu oldu: “Ortadoğu’nun Türkiye-İsrail yakınlaşmasına ihtiyacı var.” İktidara geldiği gün Gazze’nin kazandığını söyleyen kişi, açık açık artık bu cümleyi kuruyor.

İsrailli emekli Tuğgeneral ve eski Savunma Bakanlığı askeri danışmanlarından Michael Herzog ise yakınlaşmayla ilgili daha net bir açıklama yaptı: “Türkiye’nin önünde çok ciddi bölgesel sorunlar var. Suriye politikasında yaşanan sıkıntılar, Rusya’yla eşi benzeri görülmemiş bir kriz. İran’la gerilim yaşanıyor. Türkiye Ortadoğu’ya bakıyor, karşısında topyekün bir iflas görüyor. Bölgede görece istikrarlı, diyalog kurabileceği, siyaset seçeneklerini konuşabileceği tek ülke İsrail…”

İşte bu yakınlaşma şu an Doğu Kudüs ve Batı Şeria’da bıçak intifadası olarak geçen bir ayaklanma dönemi içinde oluyor. Yani İsrail terörüne karşı kitlelerin sonuna kadar mücadele ettiği sırada, üstüne üstlük İsrail tarihinin en sağcı hükümetinin iş başına geldiği bir dönemde, bu yakınlaşma Cumhurbaşkanı düzeyinde karşılıklı göz kırpmalarla gerçekleşiyor. Sanırım Filistin davasına bu kadar da kör göze parmak ihanet edilemezdi. Yalanın ve ikiyüzlülüğün de bir raconu var!

İsrail gazı

Özal’ın doksanlarda İsrail ile ilişkileri geliştirmek için cilalayıp önümüze koyduğu barış suyu (Türkiye üzerinden İsrail’e su satmak) projesi rafa kalkalı çok oldu. Artık sudan çok değerli bir meta var; doğalgaz.

İsrail’in son yıllarda Doğu Akdeniz’de açtığı doğalgaz kuyularıyla işletilebilecek mevcut doğalgaz rezervi bir trilyon metreküpe yaklaşmış durumda. Bu, Türkiye’nin 20 yılda kullandığı doğalgaz miktarına eşit. İsrail bu gazın %40’ını ihraç etme derdinde. En az maliyetli yol ise, hem Türkiye’ye hem de Türkiye üzerinden Avrupa’ya bu gazı satmak. Özellikle Rusya ile yaşanan krizle birlikte, Rusya’ya olan enerji bağımlılığını azaltmak isteyen Türkiye için bir fırsat doğuruyor bu durum.

Yıkılsın Siyonist İsrail devleti!

Filistin’de pire için yorgan yakacağını söyleyenler, konu çıkar ilişkileri olduğunda dini imanı bir kenara atıp “düşman” belledikleriyle kol kola girebiliyorlar. Yarın ise olacak olan şu: Türkiye bir yandan Gazze ablukası kaldırılsın derken bir yandan İsrail gazını satın alarak Gazze’ye yağan bombaların finansmanını sağlayacak. Askeri teknoloji alıp satarak kitle hareketlerini bastırmak amaçlı deneysel silahlar üreten İsrail terör aygıtına destek olacak.

Biz devrimci Marksistler bu konuda hiçbir kapitalistin olamayacağı kadar netiz. İkili devlet çözümü bir çözümsüzlük projesidir. İsrail emperyalizmin karakoludur. Terörist bir devlettir. Kayıtsız şartsız yıkılması gerekir! En önemlisi, Siyonizm’in yıkılması Arap ve Yahudi işçi sınıfının mücadelecisinin bir parçasıdır. Her ne sebeple olursa olsun özgür Filistin halkının gerçek dostları olan biz devrimcilerin temel görevlerinden biri de onları kandıran kapitalist iki yüzlülerin maskesini düşürmek olacaktır.