Çapulcuların direnişi üçüncü yılında

“Bu daha başlangıç, mücadeleye devam”. Üç yıl önce bugünlerde Taksim’de Topçu Kışlası’nın inşasına karşı yüz binler Taksim Gezi Parkı’nda bu sloganı haykırıyorlardı. Daha sonra talepler; biber gazının yasaklanmasından sorumluların görevden alınmasına, gösteri yasaklarına son verilmesinden ifade özgürlüğüne ve hatta hükümetin istifasına kadar çeşitlendi.

80 ilde çoğunluğu 18-30 yaş arası gençlerden oluşan 3 milyondan fazla insan gitgide baskıcılaşan hükümete karşı sokağa döküldü. O güne kadar böyle kitlesel bir eylemlilikle karşılaşmamış hükümet kısa bir bocalamanın ardından şiddetli bir müdahaleye girişti. Gezi’nin ilk 15 günü 150 bin gaz bombası atıldı, 3 bin ton su, 3 çeşit gaz sıkıldı. Bu sert müdahaleler sonucu binlerce kişi yaralandı, otuzdan fazla kişi gözünü ve yedi yoldaşımız da hayatını kaybetti.

Hükümet sadece şiddete başvurmuyordu. Havuz medyası patronları her gün Gezi’nin arkasında farklı bir ‘mihrak’ keşfederken bir yandan da kalem kalem “Gezi’nin maddi bilançosu”nu çıkarıyordu: Esnaf kan ağlıyordu, milyar dolarlar kaybedilmişti, hak hukuk elden gitmişti, yağma ve eşkıyalık kol geziyordu. Aslında hükümete dokunan bunlar değildi. Erdoğan’nın başkanlık rejimi, burjuvazinin işçi sınıfı düşmanı politikaları tehlikedeydi. Nitekim kıdem tazminatından başkanlığa pek çok mesele ertelenmek zorunda kaldı.

Aradan üç sene geçti. Hükümete göre Gezi bir ay içinde “ezilmişti” fakat ne maddi durum düzeldi ne de siyasete istikrar geldi. Aksine baskılar arttı, ekonomik durum kötüye gitti, uluslararası alanda yalnızlaşma mutlak hale geldi. Şimdi yeni ‘mihraklar’ bulunsa da Erdoğan’ın ilk göz ağrısı Gezi çapulcuları hâlâ dilinden düşmüyor. Çünkü biliyor ki, o çapulcular tekrar ayaklanırsa ertelemek zorunda kaldığı başkanlık hayalleri ve fazlası bu defa topyekûn suya düşecek. Gençlik her zamankinden fazla öfkeli ve yapılması gereken çok daha fazla iş var. Başlangıç Gezi’yle gelmişti, mücadelenin ne zaman ve nereden devam edeceği ise birlikte hareket edebilme kabiliyetimize bağlı.