Bu seneki 1 Mayıs’a kitle seferberlikleriyle girecek olmak beni çok motive ediyor. Uzun bir süreden sonra bunca yıkıma, hak gaspına ve kadınlara yönelik artan baskılara karşı ses çıkarmak, ne yalan söyleyeyim bir kadın olarak bana güç verdi.
Ben 12 yıldır farklı ofislerde çalışmış bir kadın işçiyim. Aslında öğretmenim fakat herkesin de bildiği gibi yüksek mevkilerde tanıdığımız olmadığı için atanamadım ve geçim derdinden dolayı ilk bulduğum işe girmek zorunda kaldım. İş hayatında kadın olarak ilk karşılaştığım ayrımcılık iş görüşmelerinde oldu. Vasfımdan çok bana ilk yöneltilen soru “Bekârsınız, yakın zamanda evlilik düşünüyor musunuz?” olmuştu. O an bana bu sorunun neden yöneltildiğini anlamamıştım, ama daha sonra kadın olarak maruz kaldığımız ayrımcı tutumları görünce zamanla neden bu sorunun bana sorulduğunu daha net kavradım.
Bekâr olmam onlar için bir tehdit gibiydi. Çünkü evlenebilir, hatta ve hatta çocuk doğurabilirdim. Bu da onlar için performansımı düşüren bir tehdit unsuruydu. Evet, evlendim ama çocuk yapmadım. Daha doğrusu, çalışan çocuklu kadınların ne kadar zorluk çektiğini görünce doğurmaktan bilinçli olarak vazgeçtim.
Hem iş hayatında olmamız hem de çocuk bakmamız isteniyor. Üstelik çocuk bakımının büyük bir kısmı anneye yükleniyor. Çalışma hayatım boyunca 4 farklı işyerinde çalışmama rağmen hiçbirinde kreş yoktu. Üstelik ofislerin büyük bir kısmı kadın işçilerden oluşuyordu. Birkaç kadın hariç çoğu anneydi. Onlar için çalışan anne olmak demek büyük bir fedakârlık demekti. Özellikle son yıllarda artan kreş fiyatları çoğu arkadaşımın işten ayrılmasıyla sonuçlandı. Çünkü aldığı maaş kreş ücretine ve ihtiyaçlarına yetemez hale gelmişti.
Ücretli kreş sorunu kadınların iş yaşamını olumsuz etkilediği gibi bakım emeği yükü de kadının omuzlarına terk ediyor. Biz kadınlar hem mahallelerimizde hem de özellikle işyerlerimizde nitelikli ücretsiz kreşler talep ediyoruz. Bizler iş yaşamından uzaklaşmak istemiyoruz. Hayatın her alanında var olmak, görünmek istiyoruz.
Ofis çalışanı İpek
Yorumlar kapalıdır.