Umut

Merhaba arkadaşlar,

Ben Kıraç Organize Sanayi’de kimya sektöründe bir fabrikada çalışan mal kabul depo işçisiyim.

Sizden farklı bir hayatım yok, benim de kredi kartı borçlarım var. Benim için de ayın sonunu getirmek, deveye hendek atlatmaktan zor. Asgari ücretle çalışıyorum. Maaşım yetmediğinden haftanın en az iki günü mesaiye kalmak zorundayım. Eve geldiğimde bitkinlikten hemen uyuyorum. Sosyal hayat ise mazide kaldı. Cumartesi günleri bile fazla mesaideyim. Ancak bu koşullarda çalışanın yalnızca ben olmadığımı bilmiyorum.

Ürettiğimiz şampuanlar ve deterjanlar gibi çalışan işçiler de patronumuz için sadece bir mal. Üretim verimliliği diye başımıza dikilen şefler ve ustabaşları bizi son damlamıza kadar çalıştırıyor. Çay molalarımız on, yemek arası ise yirmibeş dakikaya düşürüldü. İki kişinin işi bir kişiye yaptırılıyor ve sürekli eksik kadroyla çalıştırılıyoruz. Bantta hattın birkaç dakika durması bile yönetimin bizden savunma almasıyla sonuçlanıyor. Üretim baskısı yüzünden her hafta iş kazaları da oluyor. Şu ana kadar can kaybı veya ciddi yaralanma olmaması talih.

Madalyonun bir de diğer yüzü var. Patronumuz bizim etimiz ve kanımızla malına mal katıyor, aldıklarını da şirkete işletip vergisini iade olarak alıyor. Artan işsizlik ve ezilen alım gücümüz yüzünden bizi kendi köleleri olarak görüyor, aşağılıyor.

Bu sorunun tek bir çözümü var; bunun bilincindeyiz. Çalışan tüm arkadaşlar ile önce arkadaş, ardından da birlik olmalıyız. Bizim kendimizden başka dostumuz yok. Bize reva görülen bu muameleden ve çalışma koşullarından hiçbir patron ve yönetici gönüllü olarak vazgeçmeyecek. Yönetime ve patrona karşı yalnız kalmamak için birlikte mücadele etmeliyiz. Yalnız başımıza gücümüz yok; ancak biz yoksak üretim de yok, fabrika da yok.

Her ne kadar çalıştığım fabrikada örgütlü bir sendika olmasa da on dakikalık çay molalarında bir süredir kendi aramızda birlik olmanın konuşulması umut verici. Gebze’de bizim işkolumuzda çalışan ve direnişte olan Flormar işçilerini ise sosyal medyadan izliyoruz.

Ekonomik krizin geldiği Türkiye’de durum karanlık ama umut Kaf Dağı’nın ardında da değil. Flormar’dan başlayıp tüm işyerlerinde hakça ücret ve muamele göreceğimiz günler için yapmamız gereken de belli. Çalıştığımız yerlerde derhal birlik olmalıyız.