Arjantin seçimlerinde Troçkist sol, üçüncü politik güç olarak konsolide oldu

16 yaşını geçmiş 34 milyonun üzerinde Arjantinli 14 Kasım günü sandıklara giderek, dört yıllık bir dönem için 257 koltuklu meclisin 127’sini ve sekiz bölgede de 72 koltuklu Senato’nun 24’ünü seçti. Ana muhalefet partisi olan sağcı Juntos por el Cambio (Hep Beraber Değişim İçin-JC) ülkenin en önemli bölgelerinde iktidar partisini geride bırakarak, 9.798.295 oyla yüzde 42,18 oranına ulaştı. Peronist-Kirchnerci iktidar cephesi Frente de Todos (Herkesin Cephesi-FT) 7.868.299 oy alarak yüzde 33,87 düzeyinde kaldı. Peronist iktidar cephesi, Senato’daki egemenliğini kaybetti.

Toplam milletvekili sayısının yüzde 37’sini çıkaran Buenos Aires eyaletinde, eski muhafazakâr cumhurbaşkanı Mauricio Macri’nin (2015-2019 yılları arasında iktidardaydı) ait olduğu sağcı koalisyon olan Juntos por el Cambio tarafından sunulan milletvekili adayları listesi, bölgedeki oyların yüzde 40,09’unu topladı (belirtmekte fayda var ki, bölge oylarının henüz sadece yüzde 80,20’si sayıldı). Frente de Todos da yüzde 38,39 ile sağcı rakibini takip ediyor.

Ülkenin merkezi bölgelerinde ve başkentte Macri’nin cephesi JC ile Peronistlerin FT’si arasındaki oy farkının düşüklüğü her iki tarafın da kesin bir zafer ilan etmesine engel oluştururken, işçi sınıfı içindeki şüpheci ruh haline de dikkat çekiyor. 14 Kasım seçimleri itibarıyla Arjantin parlamentosunda çoğunluğu sağlayan bir parti yok.

Bu seçimler, iki sene boyunca daha ülkeyi yönetmeyi sürdürecek olan Peronist başkan Alberto Fernández için bir referandum olma özelliği taşıyordu. Başkan seçildiğinden bu yana Fernández ilk kez, 2018 ekonomik krizine ve pandemiye karşı geliştirdiği politikalar çerçevesinde sandıkta değerlendirildi. Bu değerlendirmenin sonucu, kendisi ve partisi açısından ancak bir başarısızlık olarak değerlendirilebilir. Ancak bunda şaşılacak bir durum yok. Fernández ekonomik krizin faturasını emekçilere keserken, IMF’ye ve emperyalist ülkelere dış borç ödemesini sürdürmüş ve işçilerin ücretlerine saldırarak ülkenin finans aristokrasisine ek kaynaklar yaratmaya girişmişti.

Dört Troçkist partiden oluşan Solun ve İşçilerin Cephesi-Birlik (FIT-U) ise 12 Eylül önseçimlerinde yakaladığı başarıyı ilerletmiş gözüküyor (bkz. Arjantin’de Troçkist sol, ulusal önseçimlerden üçüncü çıktı). FIT-U şu anda 1.429.787 oyla yüzde 6,16 seviyesinde gözüküyor. Böylece FIT-U’nun ulusal milletvekili sayısını ikiden dörde çıkardığı kesinleşti. Troçkist atık kâğıt toplama işçisi Vilca, ülkenin yoksul kuzey bölgelerinden biri olan Jujuy’da 100.000’in üzerinde oy alarak yüzde 25,15’lik bir oranla milletvekili seçildi. FIT-U’nun ülkenin başka birtakım önemli sanayi yerellerindeki oy oranları şu şekilde: Neuquen yüzde 8,19; Buenos Aires yüzde 6,82; Otonom Buenos Aires yüzde 7,76; Santa Cruz yüzde 7,04; Cordoba yüzde 3,54.

FIT-U’nun adayları burjuva politikacıların aksine kariyeristler değil, işçiler ve emekçiler. Özellikle demiryolları, temizlik, metal ve eğitim sektörlerinden işçi aday listelerine sahip olan FIT-U’dan seçilen milletvekilleri bir öğretmen maaşı düzeyinde ücret alıyorlar ve milletvekili maaşlarının kalan kısmını, mücadeleleri ilerletmek için kullanılan fonlara aktarıyorlar.

FIT-U aynı zamanda Arjantin’deki iki kutuplu burjuva siyasal yönetim yapısının yaşamakta olduğu krize karşı bir işçi-emekçi hükümeti ile merkezi ve planlı bir ekonomi öneriyor. Bu iki öneri kapsamında ülke ekonomisinin kritik sektörlerinin kamulaştırılmasını ve dış borç ödemelerinin sonlandırılmasını savunuyor. Aynı zamanda Arjantin’de kurulacak olan bir işçi iktidarının konsolide olabilmesi için de Latin Amerika kıtasının sosyalist birliğini öne sürüyor. Solun ve İşçilerin Cephesi-Birlik’in bu seçimlerden üçüncü büyük politik güç olarak çıkmış olması, Arjantinli işçi ve emekçilerin bu programda yatan yaşamsal çıkarlarının bilincine varma noktasında ileriye doğru önemli adımlar attığını gösteriyor.