LGBTT’ler olarak biz de varız!

20 Kasım, “Nefret Suçu Mağduru Trans Bireyleri Anma” günüydü. 1998’de ABD’li trans Rita Hester’in öldürülmesinin üzerine “Ölümümüzü Hatırlamak” adıyla mumlu nöbet tutulmasının ardından 20 Kasım, ‘transfobik nefret nedeniyle öldürülen transseksüelleri anma günü’ olarak tarihe geçti.

Rita’dan Dilek, Melek ve Ebru’ya uzanan nefretin kurbanı arkadaşlarımızı biz de Taksim’de LGBTT (Lezbiyen, Gay, Biseksüel, Transeksüel, Travesti) dernekleri ile birlikte andık. Basın transların eylemlerini haber yapmayı, arka kapak güzellerini teşhir etmekten daha ‘ayıp’ bulmuş olacak ki neredeyse yoktu, ve doğaldır ki haber ve fotoğraflarımıza da pek rastlamadık.

İstanbul’da Kabahatler Kanunu gerekçeli keyfi cezalarından ve polis şiddetinden gündüz sokağa çıkmakta bile zorlanan translar için cinsel yönelim ve yaşam hakları için eylem yapmak zordu. Aynı şekilde, heteroseksüellik dışındaki cinsel yönelimleri hastalık; transseksüelleri de teşhirci olarak görme eğilimindeki ‘homofobik Taksim sakinleri’ için de pek alışıldık değildi, bu eylem.

Öyle ki metrelerce uzunluktaki gökkuşağı bayrağımızla sloganlar atarken bile ‘translarla birlikte neden yürüdüğü anlaşılmayan hanım kız’ ben, taciz maksatlı anlamsız sorularla karşılaştım. Öyle ki pazar akşamı Beyoğlu kalabalığında ‘teşhirci dönmelerle’ birlikte yürüdüğünüzde, taciz size bir hak gibi görülüyor ve bunun stresini yaşıyorsunuz.

Oysa nefret suçu yalnızca translara yönelik şiddeti değil; salt ırkınız, renginiz, etnik köken ya da uyruğunuz; dininiz/dinsizliğiniz; cinsiyetiniz ya da cinsel yönelişiniz, fiziksel veya zihinsel engelleriniz sebebiyle mağduru olduğunuz şiddeti de içeriyor. İşte tam da bu yüzden Türkiye’de bir kadın ya da bir Kürt olarak artık genelleşmiş bir baskının, şiddetin mağduru olduğumuzdan 20 Kasım, LGBTT olsun olmasın hepimizin günüydü.

“Eşcinsellerin kurtuluşu heteroseksüelleri de özgürleştirecektir!” sloganının anlam kazandığı noktada 20 Kasım, bir anma gününden öte bir mücadele gününe dönüştü.

Bir İC Okuru, 28 Kasım 2009